Slechts nog 2 dagen, dan is het 8 januari .

1 jaar geleden hoorde ik, dat het slecht ging met mijn overgroot oma.
De vrouw tegen wie ik buiten mijn moeder heel erg op keek.

Ze was een vrouw met kracht, stijl en een mega goed hart.
De vrouw , die iedereen om haar vinger wond, met haar verhalen,
haar openheid en alles. Ze was er, altijd wanneer dan ook!

Ze ging wat achteruit toen ze weduwe werd, haar man, overleed.
Ze woonde wel nog 'op zich zelf' in een echt leuk huisje voor haar alleen.
Ze liep elke zaterdag 5 km heen en 5 km terug naar de zwarte markt (en dan niet mee gerekend wat ze liep op de markt zelf).
Sterk kan ik haar zeker noemen, maar op een gegeven moment was het ziekenhuis opname na ziekenhuisopname, want ze kookte niet meer voor haar zelf, ze was zo alleen.

Ze is in een verzorgingstehuis terecht gekomen waar ze snel aftakelde, ze wist mijn naam niet meer, wist niet eens dat ik een achter klein kind was.
Dement..

Ze is op 8 januari 2009 overleden, Zij is met stijl en vrede heen gegaan, eindelijk kon ze na lang vragen naar haar man.

Ze is gecremeerd, ik ben daar bij geweest, en ja.. flink gehuild. Terwijl het leven in mij schopte.

Me moeder had het al niet makkelijk, buiten het feit dat haar lievelings, haar allesje oma overleden was, is daarvoor een vriendin van haar heen gegaan ten gevolge van kanker, haar schouder engeltje.


Weetje wat ik nog altijd heel erg dubbel vind, terwijl hun waren overleden, gaf ik 3 maanden het leven aan een geweldig in blakende gezondheid een zoon.

Lieverds, we missen jullie, jullie leven voort in ons hart, in ons leven.
Niet hier, maar ongetwijfeld daar.


Inmiddels steek ik elke dag een kaars aan, voor beide, zodat ze mijn huis vinden,
ze kunnen zien hoe het gaat met mij, met mijn zoon, kunnen kijken ..