Ik schrijf, omdat ik wil, omdat ik het kan, en omdat mijn frustraties kwijt kan/wil.

Sommige mensen begrijpen mijn schrijfstijl niet, terwijl het heel simpel is.
Ik schrijf, met eigen woorden, eigen style, eigen dingen, mijn leven..
Mijn geluk, en ook mijn pijn!

Ik schrijf soms over wat ik voel, of over mijn 2 mannen, ik schrijf voor mijn familie,
of juist niet, ik schrijf over dingen die ik mee maak, of voor mijn vrienden.

Heb een gedicht geschreven voor Christa, maar schrijf ook gewoon voor mijn moeder
omdat zij zo een k.ut tijd heeft gehad.
Want ze heeft het zwaar gehad, met haar ziekte, maar ook vooral met mij, ik ben namelijk
ver van gemakkelijk. Kon vroeger erg agressief zijn, maar... heel klote om te horen, ook
manipulatief, dreigde met de dood, want dat was mijn ideaal, ik wilden niet meer.

Ik manipuleerde wat los en vast zat, dreigde als het uit kwam, maar.. het bleef niet alleen bij
de dreigementen, de pogingen bleven niet uit, littekens blijven achter (voornamelijk in mijn been arm en buik).

Maar nu ben ik gelukkig, elk geval, ik voel me wel is zwaar klote hoor, maar.. gelukkig ben ik wel.
Heb geen zelfmoordpogingen meer, stress uit zich in een flinke epilepsie aanval.
Maar dat raakt mij of mijn familie niet.

Ik probeer mezelf te zijn, maar ben mezelf eerlijk gezegd ook wel eens kwijt.
Heb afgelopen weken heel erg nagedacht wat ik wil, maar het enige waar ik kom is dat ik mijn gezin en familie gelukkig wil zien.
Ze moeten door 1 deur kunnen, geen ruzie's continu maken, want dat doen ze wel.

Maar ja, ooit zal de geluk er zijn. Voor mij, voor mijn gezin, voor mijn ouders, broer en zus.
En ook voor Christa zal het geluk er ooit zijn, zodat ze samen met haar gezin is. Want daar hoop ik op;.